តេតមួយទៀតកំពុងមក។ ក្រឡេកទៅមើលមិត្តរួមការងារស្រីរបស់ខ្ញុំដែលអួតថាអាចត្រឡប់ទៅរកជីតាវិញនៅឆ្នាំនេះសម្រាប់តេត ឬឮពួកគេត្អូញត្អែរអំពីការត្រឡប់ទៅរកជីដូនរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ព្រងើយកណ្តើយ។ ព្រងើយកណ្តើយ ពីព្រោះចម្លើយមានរួចហើយ ហើយនឹងមិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។
រៀបការមុនតេត ជាឆ្នាំដំបូងដែលខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ខ្ញុំយំដូចភ្លៀងនៅថ្ងៃចូលឆ្នាំសកល។ ប្តីខ្ញុំព្យាយាមលួងលោម និងជេរស្តីរកតែមិនបានសម្រេច ទើបគាត់លើកទូរស័ព្ទហៅម្តាយក្មេក សង្ឃឹមថាគាត់នឹងលួងចិត្តខ្ញុំ។ ពេលឮសំឡេងម្ដាយខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកដូចកូន។ ចុងទូរសព្ទដៃម្ខាងទៀត ម្តាយក៏ស្រែកថ្ងូរថា ៖ មកចុះ កូនខ្ញុំជាស្ត្រីដែលមានស្ថានីយ៍ទឹក១២។ ពេលរៀបការហើយ អ្នកត្រូវធ្វើតាមប្តីរបស់អ្នក ប៉ុន្តែធ្វើម៉េចបាន? ល្អមកផ្ទះលេងជាមួយម៉ាក់ក្រោយតេត»។ គិតថាវាគ្រាន់តែជាវិធីលួងលោមរបស់ម្ដាយខ្ញុំដើម្បីកុំឲ្យយំ លុះព្រឹកឡើងថ្ងៃទី២ ខ្ញុំបានទទូចសុំប្ដីខ្ញុំឲ្យទៅផ្ទះវិញ។ ពេលរសៀលជាមួយប្រពន្ធខ្ញុំ ដែលជាកូនប្រសារឆ្នាំទី១ ប្តីខ្ញុំខ្ចីឡានជិះត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ។
